Ik ben de laatste tijd nogal druk geweest. Mijn focus is verplaatst van het maken van de Online TGirl Training naar het schrijven van een Ebook over seksverslaving. Dit onderwerp voelde dringender en brengt veel voor mij samen. Een Ebook is ook veel sneller te schrijven en uit te brengen dan een online training.
Door dit Ebook te schrijven en flink te researchen ga ik ook zelf door allerlei processen. Ik ben me bewust geworden van mijn eigen verslavingen en ongezonde coping mechanismen. Zo ben ik een maand geleden gestopt met het al meer dan tien jaar neurotisch open krabbelen van mijn vingers (skin picking) en een week geleden met het drinken van koffie. Voordat ik moeder werd dronk ik 1 kopje per dag, maar dat liep het afgelopen jaar op tot soms wel 3 per dag. En ik verlangde er al naar als ik wakker werd. Het werd een manier om te dealen met de moeheid, die een gevolg is van het in de lucht houden van de 20 ballen. En de neusspray die op dit moment zo'n uitkomst biedt voor mijn hooikoorts, ben ik voor het 'gemak' ook maar cold turkey mee gestopt. Ook al proef ik mijn eten niet meer, het smaakt me zoveel beter 🌿
Het wordt me steeds duidelijker dat we in alle afleiding met van alles dealen, om maar niet te hoeven voelen wat we echt voelen. Of dat nou eenzaamheid, frustratie, onrust of iets anders 'negatiefs' is. Daardoor maken we steeds minder contact; met anderen en met onszelf. Totally caught in that Matrix, waarvan we het laatste deel nog slecht vonden ook, want ja... we vinden overal wat van en gebruiken die anderen met een afwijkende mening tegenwoordig vooral als lijdend voorwerp voor de projectie van onze eigen angst. Daarmee het gevoel van afgescheidenheid wat ons tot al die dingen aanzet, verder versterkend.
Je vindt het normaal dat je voordat je gaat slapen in bed op je telefoon kijkt, wanneer je 'm op vliegtuigstand zet en dan toch ook nog even een paar app'jes en mailtjes checkt? En dat je opstaat met het aanzetten van je telefoon en kijken wat voor berichtjes er zijn? En al die dingen die je koopt... heb je die ook echt nodig? Of is het gewoon rubbish om te verbloemen wat je mist? Ook dat is de Matrix die je steeds verder naar binnen zuigt en je onbewuste dopamineverslaving alleen maar groter maakt. De rest van de wereld doet het immers ook, is de onderliggende boodschap van reclames, films en allerlei andere digitale uitingen.
Artificial Intelligence is geweldig, ik gebruik het zelf als handige tool voor het schrijven van mijn Ebook, en volgens experts is het nog bigger & life changing dan de opkomst van internet destijds. Maar het maakt ons tegelijkertijd nóg digitaler en verandert onze hersenen letterlijk richting meer robotmodus. En machines hebben geen gevoel, empathie of zelfreflectie...
Dit geeft aan hoe belangrijk educatie op scholen is, zodat we jongeren (en hun toekomst) kunnen beschermen tegen dit onbewuste gevaar. Want alleen door goede voorlichting en bewustwording kunnen we kiezen voor een betere balans tussen digitaal en het echte leven. Zodat onze kinderen volop de vruchten kunnen plukken van de eindeloze mogelijkheden van deze tijd, in plaats van erin te verdwalen, intimiteitsstoornissen te ontwikkelen en zichzelf steeds verder kwijt te raken.
Ja, ook ik bekeek wel eens wat op mijn telefoon terwijl ik samen met mijn kind van 3 aan tafel zat. Natuurlijk is dat niet vergelijkbaar met de dopaminelevels van een verslaafde, maar het bevestigt een nieuwe norm van 'normaal' die gevaarlijker is dan we denken. Als moeder en intimiteitscoach (ik zie dagelijks jongens van rond de 20 op de webcam voorbijkomen) voel ik een dringende noodzaak om bewustwording rond dit thema en deze ontwikkeling te stimuleren. Een betere wereld begint altijd bij jezelf. Wie weet kom ik dan toch nog eens als juf voor de klas te staan 😁
Artwork: 'get me out of Matrix' 2014
Door dit Ebook te schrijven en flink te researchen ga ik ook zelf door allerlei processen. Ik ben me bewust geworden van mijn eigen verslavingen en ongezonde coping mechanismen. Zo ben ik een maand geleden gestopt met het al meer dan tien jaar neurotisch open krabbelen van mijn vingers (skin picking) en een week geleden met het drinken van koffie. Voordat ik moeder werd dronk ik 1 kopje per dag, maar dat liep het afgelopen jaar op tot soms wel 3 per dag. En ik verlangde er al naar als ik wakker werd. Het werd een manier om te dealen met de moeheid, die een gevolg is van het in de lucht houden van de 20 ballen. En de neusspray die op dit moment zo'n uitkomst biedt voor mijn hooikoorts, ben ik voor het 'gemak' ook maar cold turkey mee gestopt. Ook al proef ik mijn eten niet meer, het smaakt me zoveel beter 🌿
Het wordt me steeds duidelijker dat we in alle afleiding met van alles dealen, om maar niet te hoeven voelen wat we echt voelen. Of dat nou eenzaamheid, frustratie, onrust of iets anders 'negatiefs' is. Daardoor maken we steeds minder contact; met anderen en met onszelf. Totally caught in that Matrix, waarvan we het laatste deel nog slecht vonden ook, want ja... we vinden overal wat van en gebruiken die anderen met een afwijkende mening tegenwoordig vooral als lijdend voorwerp voor de projectie van onze eigen angst. Daarmee het gevoel van afgescheidenheid wat ons tot al die dingen aanzet, verder versterkend.
Je vindt het normaal dat je voordat je gaat slapen in bed op je telefoon kijkt, wanneer je 'm op vliegtuigstand zet en dan toch ook nog even een paar app'jes en mailtjes checkt? En dat je opstaat met het aanzetten van je telefoon en kijken wat voor berichtjes er zijn? En al die dingen die je koopt... heb je die ook echt nodig? Of is het gewoon rubbish om te verbloemen wat je mist? Ook dat is de Matrix die je steeds verder naar binnen zuigt en je onbewuste dopamineverslaving alleen maar groter maakt. De rest van de wereld doet het immers ook, is de onderliggende boodschap van reclames, films en allerlei andere digitale uitingen.
Artificial Intelligence is geweldig, ik gebruik het zelf als handige tool voor het schrijven van mijn Ebook, en volgens experts is het nog bigger & life changing dan de opkomst van internet destijds. Maar het maakt ons tegelijkertijd nóg digitaler en verandert onze hersenen letterlijk richting meer robotmodus. En machines hebben geen gevoel, empathie of zelfreflectie...
Dit geeft aan hoe belangrijk educatie op scholen is, zodat we jongeren (en hun toekomst) kunnen beschermen tegen dit onbewuste gevaar. Want alleen door goede voorlichting en bewustwording kunnen we kiezen voor een betere balans tussen digitaal en het echte leven. Zodat onze kinderen volop de vruchten kunnen plukken van de eindeloze mogelijkheden van deze tijd, in plaats van erin te verdwalen, intimiteitsstoornissen te ontwikkelen en zichzelf steeds verder kwijt te raken.
Ja, ook ik bekeek wel eens wat op mijn telefoon terwijl ik samen met mijn kind van 3 aan tafel zat. Natuurlijk is dat niet vergelijkbaar met de dopaminelevels van een verslaafde, maar het bevestigt een nieuwe norm van 'normaal' die gevaarlijker is dan we denken. Als moeder en intimiteitscoach (ik zie dagelijks jongens van rond de 20 op de webcam voorbijkomen) voel ik een dringende noodzaak om bewustwording rond dit thema en deze ontwikkeling te stimuleren. Een betere wereld begint altijd bij jezelf. Wie weet kom ik dan toch nog eens als juf voor de klas te staan 😁
Artwork: 'get me out of Matrix' 2014
